De Ekiden, een aflossingsmarathon, is een traditie die overgewaaid is uit Japan, en die nu meer en meer wordt georganiseerd in onze contreien. Brussel is hier wel de grootste van en ook deze keer deden niet minder dan 1650 teams (van 6 personen elk) hier aan mee.
Aangezien de loopkriebel blijkbaar ons bedrijf geïnfecteerd heeft (cfr eerdere deelname aan de 'Wings for Life' in Ieper), werd er beslist om ook hier aan mee te doen, en we slaagden erin om twee teams samen te stellen (wat zeker niet slecht is, 12 man op een bedrijf van 90).
Zoals altijd vereist in Brussel geraken een beetje organisatie, maar gelukkig was het op een zaterdag waardoor de E40 niet zo erg is als gebruikelijk.
Als eerste stap Cyriel naar zijn peter gebracht voor een korte babysit, tot Nele klaar was met werken (merci Bert&Lot).
Daarna een tussenstap in Heule om Jesper, collega #1, op te pikken.
Daarna een tussenstap in Deinze om zelf van auto te wijzigen en met Wim, collega #2, en zijn vrouw mee te rijden naar de Heyzel.
Eenmaal geparkeerd, was het nog een wandeling van 10 minuten van parking C naar het stadion, maar dan waren we er eindelijk.
First things first, iedereen kostuum aantrekken en de obligate groepsfoto!
Daarna was het tijd om het stadion te bekijken, voor mensen die dit nog nooit gezien hebben was dit best indrukwekkend, al waren er toch ook mensen die het groter verwacht hadden.
Daarna was het tijd voor de serieuze zaken! Onze eerste lopers van elk team vertrokken buiten het stadion, en de rest van onze teams posteerden zich in de tribunes dicht bij onze wisselzone. Dit ging niet zo eenvoudig, aangezien zowat iedereen blijkbaar dit idee had en de doorgang van tribune naar tribune niet echt ... optimaal is in het Heyzel stadion. Laat ons zeggen dat ik een nieuw begrip heb opgedaan van hoe het Heyzel drama in de tijd is kunnen ontstaan... Maar uiteindelijk stonden we toch klaar.
De eerste lopers kwamen al puffend terug; blijkbaar is Brussel nogal aan de heuvelachtige kant. Iedereen die al de 20km van Brussel heeft gelopen kan dit beamen.
In het begin ging het vrij op en neer tussen onze twee teams (een beetje interne concurrentie is altijd leuk), in zoverre zelfs dat onze 4de lopers quasi gelijktijdig uit de wisselzone vertrokken! Spannend, maar daarna was het een beetje naar de knoppen gezien de loper van het 'andere' team vlotjes 40 minuten liep op de 10km en onze loper 'slechts' 51 minuten kon halen. Dus de kloof was geslagen, en werd nog een 6-tal minuten uitgediept door de volgende loper.
Daarna was het eindelijk aan mezelf; dus op naar de wisselzone, samen met Jesper die laatste loper was voor het andere team.
Er zijn duidelijk voor-en nadelen om als laatste loper te starten. Voordeel is dat je de rest van je team goed kan aanmoedigen, en voldoende tijd hebt om je klaar te maken. Nadeel is dat je daar wel een paar uur staat te draaien, en dreigt een beetje te verkleumen.
Het eigenlijke lopen ging vrij goed, rekening houdende met het inderdaad extreem heuvelachtige terrein. Hoogtepunt was toen ik Tia Hellebaut kon inhalen! Toegegeven, ze is ook al even gestopt met topsport, en dat ging waarschijnlijk niet gelukt zijn in haar hoogdagen. Maar toch, ingehaald is ingehaald. Sympathieke madam overigens, Tia, die me spontaan aansprak wanneer ik haar inhaalde om te weten hoe ver we al gelopen hadden (en nogal teleurgesteld was dat het 'nog maar 3 km was :D).
Uiteindelijk afgeklokt op een respectabele 34.45, en aangezien ik verre van een heuvelloper ben, was ik daar best tevreden van.
Daarna nog wat post-run schmoozen met de collega's, in de file staan aan parking C en uiteindelijk toch thuisgeraakt. Een lange, maar leuke dag!
